---

فرشته سیفی ناجی، ۳ ثانیه
«لیلی گلستان» فرزند «ابراهیم گلستان» چند سال قبل در یک سخنرانی از تلاش‌های خود در زندگی گفت و نقش پدر در موفقیت‌هایش را کمرنگ کرد. بعد از آن بسیاری به او یادآور شدند که در نقاط عطف زندگی، چطور حتی نام فامیل گلستان هم کار او را راه انداخته و مسیر زندگی را برایش هموار کرده است.
 
احتمالا همین داستان برای همه فرزندانی که زیر سایه نام پدر رشد می‌کنند و به موفقیتی می‌رسند، تکرار می‌شود. حتی اگر واقعا تلاش و استعداد خود آنها در جایگاهشان حرف اول و آخر را می‌زند؛ سختترین خوان ماجرا، گذر از سایه پدر یا مادر موفق است.
امیرحسین فرزند مهران شاهین طبع هم امسال پا را محکمتر در مسیر پدر گذاشت و به عنوان جوانترین سرمربی لیگ برتری مطرح شد. اصلا این عناوین خوراک رسانه هاست: جوانترین، اولین، بهترین
هر چند نام «شاهین طبع» اجازه نداد این عنوان زیاد به تیتر جذاب خبری تبدیل شود. بسیاری شروع به انتقاد کردند که آیا موقعیتی یکسان برای مربیان دیگر فراهم است؟
 
عصر ارتباطات باعث شده که صدای آدم‌ها راحتتر به هم برسد. مربیانی هستند که سال‌ها تلاش کرده‌اند و در رسانه‌های اجتماعی از تلاش‌های بی‌نتیجه خود به ما می‌گویند. یک مورد که شاید راضی به مطرح کردن داستان هم نباشد، تعریف می‌کرد که چطور مربی لیگ برتری شاگردان او را گرفته و سرش هم با ورود آن تیم به لیگ برتر بی‌کلاه مانده. چطور دغدغه نان باعث شده که به کارهای متفرقه رو آورد و از همه تلاش‌ها برای ارتقا و افزایش دانش مربیگری خسته شده.
 
راستش تیم نیروی زمینی با احترام فراوان به این مجموعه، لقمه دندانگیری هم برای مربیگری نیست. نشان به آن نشان که چند مربی جوان و مطرحتر هم امسال سرمربیگری این تیم را رد کردند. پول و امکاناتی در کار نیست و نتیجه گیری با این ابزار در لیگ فعلی سختتر هم شده.
اما باز هم هستند مربیانی که چند سالی کار کرده‌اند و با همین شرایط هم حاضر بودند نام خودشان را به عنوان «سرمربی لیگ برتری» مطرح کنند.
 
حتی اگر واقعا توصیه‌ای هم در کار نبوده، نام فامیل «شاهین طبع» قطعا همان کاری را در بسکتبال و به خصوص تیم‌های نظامی می‌کند که نام «گلستان» در فرهنگ و هنر می‌کرد. بنابراین به قول معروف «اجازه بدهید باور نکنیم» که جوانترین مربی لیگ برتری به خاطر گُل روی خودش این جایگاه را به دست آورده.