---

به گزارش ۳ ثانیه؛ تیم ملی بسکتبال با ویلچر مردان ایران امید زیادی به کسب مدال طلای بازی‌های پاراآسیایی بعد از تاریخ سازی با مقام سوم مسابقات قهرمانی جهان داشت. این تیم در نیمه نهایی بازی‌های پاراآسیایی شکست خورد تا هواداران بسکتبال بعد از ناکامی تیم ملی بسکتبال در بازی‌های آسیایی، تیم ملی بسکتبال با ویلچر را هم در فینال نبینند. محمدرضا دستیار سرمربی تیم ملی بسکتبال با ویلچر ایران در مصاحبه با ۳ ثانیه درباره عملکرد این تیم و شرایط بسکتبال با ویلچر ایران توضیح داد:

آقای دستیار بعد از ناکامی تیم ملی بسکتبال در بازی‌های آسیایی به مدال طلای شما امیدوار بودیم؛ اما تیم به فینال نرسید. فکر می‌کنم که در کوارتر آخر بازی با ژاپن همه چیز از دست رفت.
ما اتفاقا در کوارتر اول همه چیز را از دست دادیم. هفت دقیقه هیچ امتیازی نگرفتیم. خوب دفاع کردیم؛ اما حمله‌ها گل نمی‌شد. اگر توپ‌های ما گل می‌شد، با توجه به دفاع تیم باید با ۲۰ امتیاز برنده می‌شدیم.
این توضیح را درباره بسکتبال با ویلچر بدهم که ارنج اول تیم باید براساس کلاس بندی بازیکنان باشد و حتما به عدد ۱۴ برسد. محمدحسن سیاری یکی از بهترین بازیکنان خود را به دلیل شکستگی دنده در ارنج اصلی از دست دادیم و فلسفه کار ما تا حدودی خراب شد. واقعا هم روز تیم نبود. مرتضی عابدی که از جوانی در لیگ ترکیه بازی می‌کرد، در این بازی فقط دو امتیاز آورد. سه دفاع بد در کوارتر چهارم انجام دادیم و بازیکنان ژاپن ۳ پرتاب سه امتیازی موفق داشتند. در حالی که بعد از بازی‌های جهانی این تیم را آنالیز کرده و خیلی خوب همه بازیکنان را بسته بودیم؛ اما سه اشتباه از کم تجربگی بازیکنان جوان بود.
 
زمان بازی‌ها درباره عملکرد خودتان و ارنج تیم هم صحبت می‌کردید.
خود من هم واقعا شوکه بودم، انگار در بازی دست و پای من را هم بسته بودند. حس می‌کردم که بدنم یخ کرده و منتظر بودم که شوت بعدی حتما گل می‌شود؛ اما این اتفاق نمی‌افتاد. همسرم می‌گوید که حتی کشتی‌گیری که انتظار طلا دارد، ضربه فنی می‌شود. این هم مثل همان است. ما در آمار ۶۸ اقدام به دو امتیازی داشتیم که ۱۹ اقدام به ثمر نشست. در این بازی ۴۰ امتیاز آوردیم، در حالی که این امتیاز طی چند سالی که کار می‌کنیم، بعید بود. ما درهمه بازی‌های خود بالای ۶۰ یا ۷۰ امتیاز می‌آوردیم، حتی در بازی مقابل انگلستان نایب قهرمان جهان ۷۰ امتیاز آورده بودیم. اینجا اسبقیان رئیس فدراسیون هم خوشبختانه در سالن بود و می‌دید که توپ داخل سبد می‌چرخد و بیرون می‌آید.

مصدومیت سیاری چه زمانی پیش آمد؟
قبل از بازی با افغانستان در تمرینات، برخورد کوچکی پیش آمد. فشاری که برای بلند شدن از زمین و نشستن روی ویلچر وارد شد، رگی را در کمر او منقبض کرد و این باعث انقباض عضلات سینه شده و در نهایت دنده‌های او دچار شکستگی شد. به چند جا مراجعه کردیم، درمانگاه ما در دهکده گفتند که گرفتگی عضلات سینه است و ماساژ دادند. فیزیوتراپ تایلند هم لیزر کرد و گفت که احتمال شکستگی دارد و در نهایت سی تی اسکن نشان داد که شکستگی دارد.
 


بعد از مسابقات چند بار برای باخت‌ عذرخواهی کردید.
در آخر همه مسئولیت تیم با مربی است. ما آنجا بعد از نیمه نهایی شرایط خیلی سختی برای برگرداندن بچه‌ها به بازی داشتیم. دو سه جلسه گذاشتیم تا حداقل مدال برنز بگیریم.

نکته جالب درباره تیم ملی بسکتبال با ویلچر، تعداد لژیونرهاست. چرا این تعداد لژیونر داریم؟
لیگ پویای ترکیه سه سطح مسابقات دارد. علاوه بر لیگ برتر، یک لیگ اروپا هم دارند. بازیکنان مطرح ما در لیگ اصلی ترکیه و تیم‌هایی مثل فنرباغچه و گالاتاسرای بازی می‌کنند. از آنجایی که شرایط مالی و تمرینی در لیگ ایران خوب نیست، معمولا با حداقل مبالغ در لیگ‌های ترکیه بازی می‌کنند. آمار لژیونرها را همین ترکیه بالا برده است، چون تنها کشوری در منطقه هستیم که بازیکن تولید می‌کند و به هر حال نیروی ارزانی هم هست. از طرفی بازیکنانی در اسپانیا، ایتالیا، آلمان و انگلیس داریم.

لیگ داخلی چطور؟
لیگ داخلی ما به زور بازیکن جمع می‌کند. از پیشکسوتان یا بازیکنان رده جوانان استفاده می‌کنند. الحمدالله بازیکنان ما در لیگ‌های خارجی تمرین می‌کنند که سالن خوب، بدنسازی، تغذیه و مربیان خوب دارند و از این نظر یک پله جلو می‌روند، البته بعضی از بازیکنان به تیم ملی نمی‌آیند که از آنها استفاده کنیم.

چرا؟
بازیکنانی که در لیگ‌هایی مثل آلمان هستند، شاید قصد گرفتن اقامت دارند یا به هر دلیل دیگری نمی‌آیند. از طرفی کلاس بندی برای ما مهم است، مثلا در کلاس چهار امید هادی اظهر و محمد حسن سیاری نفرات اول هستند که من انتخاب کردم. تا روزی که بازیکنان دیگر ثابت نکنند که بهترین هستند، ما از همین نفرات استفاده می‌کنیم. در کلاس سه، امیررضا احمدی بازیکن لیگ اسپانیا و محسن طلوعی و مرتضی عابدی بازیکنان لیگ ترکیه را داریم. بازیکنان دیگری را هم برای تست آوردیم که حتی خودشان گفتند که با توجه به تفاوت سطح نمی‌آیند.

در مجموع چند لژیونر داریم؟
بالای ۳۰ لژیونر داریم که ۱۰ نفر از آنها در لیگ‌های برتر هستند و بقیه در تیم‌های درجه ۲ بازی می‌کنند. آن هم به دلیل شرایط مالی و نیازمندی هاست. به هر حال شرایط قرارداد آن لیگ‌ها بهتر است و به خصوص برای بازیکنان جوانتر، تجربه و رزومه هم می‌شود.
 


شنیدیم که قیمت ویلچر بازیکنان به ۵۰۰ میلیون تومان می‌رسد!
ویلچرهای درجه یک، ساخت ژاپن و آلمان هستند. کف قیمت این ویلچرها ۵ تا ۷ هزار دلار است که با تجهیزات، حمل و نقل و هزینه گمرک بیشتر هم می‌شود. دسترسی ما به این ویلچرها سخت هم هست، چون تحریم هستیم و نمی‌توانیم پول فرستاده و ویلچر بیاوریم. در این شرایط قیمت بالاتر هم می‌رود. بازیکنانی که در لیگ‌های اروپایی بازی می‌کنند، خودشان از آنجا ویلچر تهیه می‌کنند. یکی دیگر از نکته‌های مربوط به ویلچر بازیکنان این است که اگر سایز بازیکن نباشد، اذیت می‌شوند. وضعیت نشیمن گاه، ارتفاع مناسب و جای پا باید مشخص شود و شرکت سازنده بر همان اساس، ویلچر را تولید کند. ما از ویلچرهای داخلی برای تیم ملی استفاده می‌کنیم که البته آن هم ارزان نیست و ۱۵۰ میلیون تومان قیمت دارد. به هر حال ورزش ما سخت افزار محور است و مثل والیبال نشسته نیست که روی زمین بازی کنیم. بازیکنان ما باید از ویلچر استفاده کنند و بازیکن نخاعی هم داریم که شرایط سخت‌تری دارند و حمل و نقل هم سخت می‌شود.

مشکلی برای تهیه تجهیزات تیم ملی ندارید؟
به هر حال بعضی از قطعات خارجی هستند و اگر بشکند، به مشکل می‌خوریم. هزینه‌های اصلی مربوط به ویلچر با خود بازیکنان است، ولی خدا را شکل مشکلی نداشتیم. فدراسیون کمک هزینه برای تهیه ویلچر داخلی می‌دهد و تعمیرات یا نگهداری هم با فدراسیون است. ۱۲ لاستیک ویلچر و قطعات دیگر را هم از دوبی خریدیم.

شما در مسابقات جهانی سوم شدید؛ اما ظاهرا هنوز سهمیه پارالمپیک نگرفته‌اید؟
ما موفق به گرفتن سهمیه برای قاره آسیا شدیم که در بازی‌های پارالمپیک یک تیم داشته باشد. مسابقات کسب سهمیه از ۱۴ ژانویه ۲۰۲۴ در بانکوک برگزار می‌شود. ایران، استرالیا، ژاپن و کره جنوبی بیشترین رقابت را برای سهمیه دارند. اگر خدا نکرده موفق نشویم، شانس مجددی در مسابقات پاریس هست که ۱۰ تیم شرکت می‌کنند و چهار تیم از آنجا به پارالمپیک می‌رسند. شرایط سخت شده است، چون امسال به طور استثنا فقط ۸ تیم به جای ۱۲ تیم به پارالمپیک می‌رسند. این تعداد از بازی‌های لس آنجلس به ۱۰ تیم افزایش پیدا می‌کند.

دلیل کم شدن سهمیه‌ها چه بود؟
جمعیت پارالمپیک را از نظر تعداد ورزشکار در نظر گرفتند. امسال تعداد بانوان را زیاد کردند تا توازن جنسیتی حفظ شود و با توجه به اینکه چند رشته اضافه شدند، تیم‌هایی را از رشته‌های دیگر کم کردند و بعضی رشته‌ها مثل فوتبال هفت نفره هم حذف شدند. بسکتبال هم می‌گویند که رشته‌ای هزینه بر است، عوامل آن زیادند و بازی‌ها طول می‌کشد. همین چهار تیمی که از بسکتبال کم شد، ۸۰ نفر جا برای رشته‌های دیگر باز می‌کند.

شانس کسب سهمیه داریم؟
اگر اتفاق بازی با ژاپن تکرار نشود. استرالیا سال‌ها قهرمان پارالمپیک بوده و در منطقه ما قرار دارد و ژاپن نایب قهرمان است. ما به هر حال شانس داریم و مثل همین تیم‌ها برنامه ریزی کرده‌ایم. به حمایت کمیته ملی پارالمپیک هم نیاز داریم که فروردین ما را به مسابقات پاریس اعزام کنند، چون چهار تیم از آنجا به پارالمپیک می‌روند و شانس زیادی داریم. اگر اعزام نکنند که شرایط برای ادامه کار بسکتبال با ویلچر خیلی سخت می‌شود. هدف اصلی کسب سهمیه برای ما در همین مسابقات پاریس است.

نکته دیگری هم هست؟
فدراسیون جانبازان و توانیابان برای حضور ما در بازی‌های آسیایی هانگژو خیلی کمک کرد و از هیچ چیز دریغ نکردند. جا دارد از رئیس و دبیر این فدراسیون تشکر کنم. متاسفانه نشد که انتظارات را برآورده کنیم. آقای اسبقیان خودش ورزشکار بوده و بعد از این اتفاق، بازیکنان را آرام می‌کرد؛ چون همه برای طلا رفته بودند و رنگ و رخ آنها نشان می‌داد که در دل می‌گفتند باید جای ژاپن بودند.
همچنین یکی از شانس‌های من حضور بهروز سلطانی دستیارم در تیم ملی است که ارتباطات خوبی با بچه‌های خبرنگار هم دارد. ممنون از همه خبرنگارانی که بسکتبال با ویلچر را پوشش می‌دهند.