---

به گزارش ۳ ثانیه؛ فدراسیون بسکتبال در چند سال اخیر، مراسم قهرمانی در خور این رشته را برای لیگ‌های بانوان و آقایان برگزار کرده است. این بار در جشن قهرمانی گرگان، اسپانسر جدید (داریا همراه) به نسبت دوره‌های گذشتهٔ لیگ برتر، جوایز بهتری را در نظر گرفته و به بازیکنان تیم قهرمان، یک گوشی تلفن همراه اهدا کرد. پری پتی هم با توجه به عملکردش، گوشی متفاوتی هدیه گرفت.
اسپانسر فدراسیون همچنین به تیم‌های دوم و سوم، جوایز نقدی اهدا کرد. ظاهرا هماهنگی این جوایز با همان شرکت «مات» بوده که در چند سال گذشته به عنوان حامی اصلی فدراسیون بسکتبال فعالیت می‌کند. در مجموع حمایت این اسپانسرها، برخی اتفاقات خوب مثل پخش مستقیم لیگ بانوان یا حضور مجازی تماشاگران در مسابقات فینال را رقم زده است. کار حامیان مالی جای تقدیر دارد و در این شرایط اقتصادی، قصد دلسرد کردن آنها را نداریم. بقیه مسائلی که در این مطلب مطرح می‌کنیم، صرفا مربوط به مدیریت فدراسیون است.
فقط پسرها
بازیکنان تیم‌های بانوان که شاهد مراسم قهرمانی لیگ آقایان بودند، این مراسم را با ناباوری نگاه می‌کردند. گروه بهمن دو ماه قبل با پیروزی مقابل مهرام تهران، قهرمان لیگ برتر بانوان شده بود. مراسمی که برای تیم‌های برتر بانوان برگزار شد، دست کمی از آقایان نداشت. فدراسیون از نظر برگزاری مراسم برای بانوان هم سنگ تمام گذاشت؛ اما به تیم‌های برتر حتی یک شاخه گل اهدا نشد. این را اعضای تیم قهرمان می‌گویند.
مشکل اینجا بود که همان موقع شنیده شد، اسپانسرها برای تیم‌های برتر بانوان هم جوایزی در نظر گرفته بودند؛ اما فدراسیون «صلاح ندانست» که این جوایز به تیم‌ها اهدا شود.
نمی‌دانیم جوایزی که به ملی پوشان بانوان اهدا شد، همانی بود که برای تیم‌های برتر در نظر گرفته بودند یا نه. ظاهرا مسئولان فدراسیون تصمیم گرفته بودند که مدیریت منابع کرده و با تقدیر از ملی پوشان چند سال گذشته، با یک تیر دو نشان بزنند: ۱- این ملی پوشان عضو تیم‌های لیگ برتری بودند و در هر حال جوایز خود را دریافت کردند. ۲- تلاش تیم‌های ملی بانوان هم به این نحو دیده شد.
اگر هم جوایز اهدایی به ملی پوشان متفاوت بود، سوال اینجاست که جوایز در نظر گرفته شده برای تیم‌های برتر کجاست؟
البته که این تیم‌ها بحث مادی هم ندارند و تاکید می‌کنند حتی یک «شاخه گل» هم در کنار مدال به آنها اهدا نشد. در واقع مشکل اصلی این تیم‌ها در تبعیض جنسیتی است.
گروه دوم: داوران
داوران بسکتبال از هر لحاظ تحت فشار قرار دارند. بیشترین حملات در بسکتبال به این گروه انجام می‌شود. بازیکنان و کادرفنی تیم‌های لیگ برتری بسکتبال، قراردادهای حرفه‌‌ای می‌بندند و هر سال رقم این قراردادها بالاتر می‌رود. به نسبت این قراردادها، انتظار تیم‌ها از داوری هم هر روز بالاتر می‌رود.
در سوی دیگر، مبالغ پرداختی به داوران تعریفی ندارد. در واقع شرایط شغلی این گروه در تعاریف حرفه‌‌ای هماهنگ با انتظارات تیم‌های حرفه‌‌ای نمی‌گنجد و امکان تمرکز کامل بر کار داوری، شاید برای عده محدودی وجود داشته باشد.
فدراسیون همیشه در پرداخت به داوران تاخیر دارد و اهالی بسکتبال خیال خودشان را راحت می‌کنند که «داوری برای عشق و علاقه است، داوران از این راه امرار معاش نمی‌کنند.»
همان تبعیضی که بانوان را ناراحت می‌کند، حالا به چشم داوران هم می‌آید: چرا حداقل در مراسم اختتامیهٔ لیگ، داوران حاضر در فینال دیده نمی‌شوند؟

اوضاع بدتر برای داوران بانوان
جالب اینجاست که داوران بانوان با تبعیض بیشتری هم مواجه می‌شوند. داوران لیگ بانوان حتی لباسی که به داوران لیگ آقایان اهدا شد، دریافت نکرده اند!

دست خدا همراه فدراسیون
با همه این اوصاف، فدراسیون بسکتبال این فصل کار بزرگی کرد و در شرایط سخت، لیگ‌های بانوان و آقایان را به پایان برد. همانطوری که به قول «پری پتی»، توپ او به خواست خدا وارد حلقه شد، به نظر می‌رسد که لیگ‌های برتر بسکتبال هم در شرایط کرونا با خواست خدا بدون مشکل پیش رفت و یک فصل کامل با فقط چند تست اجباری کرونا تمام شد. یک فصل از مسائل مختلف انتقاد کردیم و حالا به مجموعهٔ فدراسیون بسکتبال برای تمام زحمات این فصل «خسته نباشید» می‌گوییم؛ اما در کنار آن امیدواریم حواس این مجموعه در نوع برخورد با عوامل مختلف بسکتبال هم بیشتر جمع باشد.
عکس از فدراسیون بسکتبال