---

به گزارش ۳ ثانیه؛ پارسا فلاح کاپیتان اسبق تیم ملی بسکتبال جوانان ایران که از دو سال قبل برای بازی به کالج یوتای جنوبی رفته بود، به تازگی مسیر خود را تغییر داده و به دانشگاه اورگن استیت منتقل شده است. فلاح در مصاحبه با ۳ ثانیه از دلایل جا به جایی خود گفت و به یاد روزهای بازی در ایران و قدردانی از اولین باشگاهش بود.
بازیکن ایرانی جدید اورگن استیت در طول مصاحبه به استفاده از کلمات فارسی هم وفادار بود و با عنوان اینکه علاقه‌ای به استفاده از کلمات انگلیسی در زبان فارسی ندارد، تا جای ممکن از به کار بردن کلمات انگلیسی پرهیز می‌کرد. پاسخ‌های فلاح را به سوالات ۳ ثانیه بخوانید:
 
چرا یوتا را ترک کردی؟
من وقتی به آمریکا آمدم، اینجا اولین دانشگاهم بود و دو سال هم در همین دانشگاه بودم. شهر کوچکی است و مردم اینجا را خیلی دوست دارم؛ ولی یک سری دانشگاه‌ها بیشتر از یوتا در چشم هستند. تیم‌های بزرگتری هستند که همه بازی‌های آنها از شبکهٔ ملی آمریکا پخش می‌شود. ما هم بازی‌هایی داشتیم که پخش زنده داشت، البته همه بازی‌ها در ESPN پخش می‌شد؛ اما شبکه ملی آمریکا بازی‌های کمتری از کالج یوتا را نشان می‌دهد.
 
شرایط بورسیه‌ای که از OSU (دانشگاه اورگن استیت) گرفتی، چطور است؟
همه چیز برای ورزشکارانی که بورسیه هستند، فراهم است. منظورم از ورزشکار هم بیشتر بازیکنان بسکتبال و فوتبال آمریکایی است. قبلا ورزشکاران کالج نمی‌توانستند پول در بیاورند و حالا با قانون جدید می‌توانی پول در بیاوری. تقریبا شبیه شرایط حرفه‌ای که با دانشگاه قرارداد می‌بندی و با پولی که می‌گیری، دیگر بورسیه مهم نیست.

 
کمی از ایالت اورگن بگو. نسبت به یوتا چطور است؟ تیم، مربی و بازیکنان چه تفاوتی دارند؟
هنوز به اورگن نرفته‌ام. قبل از اینکه امضا کنی، می‌توانی از سه دانشگاه برتر مورد نظرت بازدید کنی. من سه روز آنجا بودم. خیلی سرسبز است، خودم بچهٔ مازندرانم و من را یاد مازندران انداخت. کمی سردتر است، البته آنقدر سرد نیست و فقط باران آنجا کمی زیاد است.
مربی آن تیم هم خودش پست چهار بوده و در ان بی‌ ای بازی می‌کرد. ضمن اینکه سه چهار بچه دارد که هر سه در لیگ‌های خیلی خوب بازی کرده‌اند. اینکه مربی پست چهار بوده و من هم قرار است که در تیم او پست چهار بازی کنم، یکی از مهمترین دلایل انتخاب این تیم بود. خیلی چیزهای جدید می‌توانم از او یاد بگیرم.
 
دوست داری چند سال در OSU بازی کنی؟
هدفم این است که به ان بی‌ ای بروم. اگر سال بعد بتوانم که می‌روم. اگر نشد شاید اینجا بمانم و شاید نمانم. به چیزهای مختلفی بستگی دارد. الان سعی می‌کنم که روی امسال تمرکز کنم.
 
وضعیت آمادگی امسال خودت را نسبت به پارسال چطور می‌بینی؟
وضعیت آمادگی‌ام خوب است. الان سعی می‌کنم که بدنم را برای پست چهار آماده کنم. به نظرم برای اینکه بتوانم به ان بی‌ای بروم، باید پست چهار با سایز خوب باشم. من برای پست پنج با قد ۲۰۵ سانتیمتر کوتاه هستم؛ اما بازیکنان پست چهار اکثرا با همین حدود قد هستند. سعی می‌کنم که چابک‌تر شوم و بتوانم پست یک تا پنج را دفاع کنم، به همین دلیل خیلی روی بدنم تمرکز می‌کنم. همین الان با اینکه تا فصل بعد شش هفت ماه مانده است، حس می‌کنم که بدنم از سال قبل خیلی روی فرم‌تر است.
 
به نظر می‌رسد که در NCAA خیلی رشد کردی. به نظرت چه فاکتوری در تمرینات کالج آمریکا وجود دارد که باعث رشد می‌شود و شاید در ایران نباشد؟
اینکه اینجا رشد کرده‌ام که نظر لطفتان است. راستش نمی‌دانم. اینجا مربیانی در هر تیم هستند که تخصصی با بازیکنان کار می‌کنند. مثلا وقتی می‌گویی که ساعت ۳ یا ۴ بعد از ظهر می خواهم تمرین شوت کنم یا روی پست آپ و فرم شوت خود کار کنم، اینجا مربیان مختلف با تو کار می‌کنند. این دیگر به خودت بستگی دارد که چقدر تمرین می‌کنی.
بیشتر بازیکنان فکر می‌کنند در آمریکا کارهای عجیب و غریبی می‌کنند که در ایران نیست. اگر از من سوال کنی، چنین چیزی واقعیت ندارد. شاید یک سری وزن‌ها متفاوت باشد؛ ولی مثلا همه اسکات و پرس سینه می‌زنند یا مثلا اگر روزی ۵۰۰ تا ۱۰۰۰ شوت بزنی، در این مورد که دیگر فرقی بین اینجا و ایران نیست.
الان برادر خودم در تیم ملی بازی می‌کند. همیشه به او می‌گویم که فکر نکن دلیل بهتر بودن بازیکنان آمریکا چیز خاصی است. به نظرم بازیکنانی که در ان بی‌ ای بازی می‌کنند، واقعا تمرین می‌کنند. من برای دیدن بازی‌ها رفتم و با بعضی از بازیکنان صحبت کردم. کل زندگی آنها بسکتبال است. واقعا سختکوش هستند و تلاش خیلی زیادی می‌کنند.
 

 
راجع به فشار بازی‌ها، همزمان دانشجو بودن و جو بازی‌ها در سالن‌های دانشگاه‌ها هم برایمان بگو.
اینجا بسکتبال خیلی محبوب است. خیلی تماشاچی می‌آید. حدود شش هفت هزار تماشاگر برای بازی‌های ما می‌آمدند، ولی خب آنقدر هم نیست. یک بازی مثلا با کانزاس داشتیم که ۱۷۰۰۰ بلیت آن به طور کامل فروش رفت و جو خیلی باحالی داشت. بازی کردن در این جو خوش می‌گذرد. همه هم دانشجو نیستند، یک بخشی مخصوص دانشجویان دارند و معمولا پشت حلقه‌های بسکتبال است. بعضی وقت‌ها هم نیست. شهری که ما هستیم، شهر کوچکی است و مردم محلی هم خیلی حمایت می‌کنند، مثلا شش هفت هزار نفر اگر بیایند، نیمی از آنها دانشجو و نیمی دیگر از مردم هستند.
 
به نظرت تیم OSU سال بعد تا کجا در مسابقات پیش می‌رود؟
خب تیم را برای قهرمانی می‌بندد. در کنفرانس Pac-12 تیم‌هایی مثل گونزاگا و واشنگتن استیت هم هستند. سخت است، چون گونزاگا قهرمانی ملی دارد و تیم خیلی معروفی است. هر چند به نظر من تیم می‌تواند تا قهرمانی پیش برود.
 
حالا که در NCAA بازی می‌کنی، چقدر احتمال حضورت در تیم ملی هست؟ یک بار هم پارسال به تیم ملی دعوت شدی.
دلیل اینکه سال قبل به تیم ملی نرفتم، این بود که برایم کمی سخت بود از کشور خارج شده و دوباره برگردم. از طرفی فقط حدود یک سال از آمدنم می‌گذشت و برایم استرس آور بود، چون باید اول در تیم خودمان شرایط خوبی پیدا می‌کردم. هر چند حضور در تیم ملی باعث افتخارم است. من از کودکی آرزو داشتم که در تیم ملی بزرگسالان بازی کنم. خیلی دوست دارم که برای تیم ملی بازی کنم، ولی خب شرایط جوری بود که متاسفانه نشد.
 
نکتهٔ دیگری هم مانده که بخواهی مطرح کنی؟
دوست دارم درباره کاله هم صحبت کنم. کاله خیلی به من کمک کرد که به عنوان بسکتبالیست رشد کنم. همان جام جهانی هم که رفتیم، کاله اسپانسر بود و رفتن ما بدون حمایت کاله غیر ممکن بود. الان هم خیلی از هم تیمی‌های سابق من در کاله برای تیم‌های لیگ برتری بازی می‌کنند. کاله به نظرم راه درستی را در بازیکن سازی می‌رود. به هر حال خیلی از محدودیت‌ها هست که کار را سختتر می‌کند، ولی به نظرم بهترین باشگاهی است که تا به حال بازیکن سازی کرده و کار درستی انجام می‌دهد.
خب من هم آنجا بوده‌ام و می‌دانم که بهترین تلاش خود را می‌کنند. به هر حال چیزی از بسکتبال به آن صورت در نمی‌آید و هر کاری می‌کنند از روی عشق و علاقهٔ خودشان است. می‌دانم باشگاه‌های دیگری هم مثل مهرام هستند که بازیکن سازی می‌کنند و این به نظرم خیلی با ارزش است.
می‌خواهم از باشگاه کاله تشکر کنم که به من کمک کرد تا بازیکن خوبی شوم و مربیان خوب ایرانی و خارجی در اختیار ما قرار داد.
مصاحبه از سید مرتضی ملائکه