حضور در سالن برای تماشای مسابقات NBA در سالهای اخیر به سرگرمی سفیدپوستان ثروتمند تبدیل شده است. چطور عاشقان واقعی این رشته از سالنها دور میشوند؟
۳ ثانیه – سید مرتضی ملائکه، NBA لیگیست که با درخشش ستارههای سیاهپوست زنده است. بازیکنانی که از زمینهای سیمانی محلههای کارگرنشین آمدند، حالا میلیونها بیننده را پای تلویزیون میخکوب میکنند. بیش از ۷۰٪ بازیکنان NBA سیاهپوستاند. اما وقتی چشممان را از زمین به سمت تماشاگران صف اول میبریم، تضادی تلخ خود را نشان میدهد: صندلیهای ردیف اول و دوم، پر از سفیدپوستان ثروتمند است.
تفاوت رنگها در سالن بسکتبال جالب توجه است. بازیکنان معمولا سیاهپوستند، مربیان سفیدپوست، نیمکت پر از بازیکنان سیاهپوست، طبقات اول و دوم تماشاگران سفیدپوست و به مرور طبقات بالایی به سیاهپوستان میرسد.
در سالهای اخیر، قیمت بلیت بازیهای NBA به حدی افزایش یافته که بسیاری از طرفداران واقعی، یعنی جوامع سیاهپوست و لاتین، عملاً از حضور در استادیوم محروم شدهاند. میانگین قیمت بلیت NBA حدود ۹۴ تا ۹۸ دلار است، ولی این تنها یک عدد کلی است. صندلیهای کنار زمین گاهی به قیمت هزاران دلار فروخته میشوند. در بازیهای مهم، مانند فینالها، قیمت بلیت کنار زمین گاهی از ۱۰۰ هزار دلار هم عبور میکند و امسال به ۶۲ هزار دلار هم رسید.
در شهرهایی مثل واشنگتن دیسی، آتلانتا و نیویورک که درصد زیادی از جمعیت آنها سیاهپوستند، باز هم جایگاههای نزدیک زمین در اختیار سفیدپوستان است. این در حالی است که اکثر تماشاگران سیاهپوست یا لاتین، اگر اصلاً بتوانند بلیت بخرند، باید در طبقات سوم یا چهارم بنشینند. آن بالا جاییست که عشق واقعی به بسکتبال فریاد میزند، جایی که تشویقها واقعی است، نه فقط برای نشان دادن حضور.
در مقابل، لیگ WNBA (بسکتبال زنان) تصویری کاملاً متفاوت ارائه میدهد. قیمت میانگین بلیت در WNBA حدود ۸۷ دلار است؛ اما مهمتر از عدد، فضای حضور در آن است. در فصل ۲۰۲۴، میانگین حضور تماشاگران در WNBA به ۹٬۸۰۷ نفر رسید که نسبت به فصل قبل ۴۸٪ رشد داشته است. این رشد، مخصوصاً بین مخاطبان رنگینپوست تا ۶۰٪ افزایش یافته است. چرا؟ چون حضور در این لیگ هنوز برای خانوادههای عادی ممکن است.
NBA در گذشته بلیتهایی را برای مدارس یا سازمانهای اجتماعی با قیمتهای مناسب کنار میگذاشت؛ اما این سیاستها به مرور کمرنگ شد. حالا تجربهی تماشای بازی از نزدیک، دیدن عرق، خشونت بازی، صدای واقعی برخوردها، به امتیازی لوکس برای اقشار ثروتمند تبدیل شده است.
آیا بسکتبال بدون حضور مردم واقعیاش همان بسکتبال است؟ وقتی صدا از طبقه سوم میآید، وقتی شور واقعی از بالا روی زمین میریزد، باید بفهمیم که چیزی اشتباه است. جایگاههای اول پر شدهاند از کسانی که شاید حتی نام بازیکنان را ندانند؛ اما قدرت خرید دارند. در حالی که عشق، شور، فریاد، تعلق خاطر، همه در آن بالا و در دوردستها جا ماندهاند.
بسکتبال فقط بازی نیست. فرهنگ و صدایی است از دل مردم و وقتی آن مردم را از صف اول حذف میکنیم، فقط یک نمایش گرانقیمت باقی میماند.