---

به گزارش ۳ ثانیه؛ بخش اول مصاحبه با سیامک ویسی به تجربهٔ کار او در لیگ برتر بسکتبال با آورتای ساری اختصاص داشت. در بخش دوم به عملکرد او در تیم ملی جوانان و مشکلات بسکتبال پایه پرداختیم. اینجا بخوانید:
 
یکی دو بار از عملکرد تیم شما دراینستاگرام تعریف کردم. براساس بازخوردی که گرفتم، اسم سیامک ویسی در ذهن خیلی‌ها با عملکرد تیم جوانان ۲۰۲۲ گره خورده است. چه شد که آن تیم را گرفتید و چه اتفاقاتی افتاد؟
واقعیت من اصلا به آن تیم فکر نمی‌کردم و نمی‌خواستم کار کنم؛ ولی آقای داوری (رئیس فدراسیون) خواست که این کار را انجام دهم. من هم گفتم که با دو ماه زمان نمی‌توان کاری انجام داد. در نهایت اصرار کردند و من هم قبول کردم. وقتی آمدم، حداکثر تلاشم را به کار بردم که نتیجهٔ قابل قبولی با آن تیم بگیریم. شرایط بدی هم نبود و از شانس ما مرحلهٔ بعد (یک چهارم) با قرعه تعیین شد، چون تعداد تیم‌ها کم بود. ما باید با کره جنوبی بازی می‌کردیم، در آن بازی چند بار عقب افتادیم و بالا آمدیم تا در پنج ثانیهٔ آخر یک ترن اور بد اتفاق افتاد و متاسفانه نتیجه را واگذار کردیم.

قبول دارید که یکی از مستعدترین تیم‌های جوانان یک دههٔ اخیر ما بود؟
ما به آن تیم جوانان، سه بازیکن (محمد امینی، محمد امین خسروی و صارم جعفری) از تیم نوجوانان اضافه کردیم. خود تیم جوانان شاید برخلاف چیزی که می‌گویید، تیم خیلی مستعدی نبود، وگرنه می‌شد که از همان ردهٔ سنی بازیکن داشته باشیم تا اینکه از بازیکنان کوچکتر استفاده کنیم. همیشه می‌گویم که قبول کردن کاربا آن تیم در زمان کم، اشتباه بزرگی در بسکتبالم بود. متاسفانه کاری هم نمی‌توانم بکنم. اگر یک بار دیگر به عقب برگردیم، قطعا آن تیم را با توجه به زمان کار کردن در آن دوره قبول نمی‌کردم، چون در رده‌های نوجوانان و جوانان واقعا نیاز به زمان برای کار داریم.

قبول دارید که تیم خوب بازی نمی‌کرد؟
خوب بازی نمی‌کرد و در آن ردهٔ سنی بچه‌هایی بودند که دو سه سال به دلیل شرایط کرونا بازی نکرده بودند. زمان‌هایی کاملا با استرس بازی می‌کردند. به شخصه سعی کردم که خیلی به آنها کمک کنم. اینکه موفق بودم یا نبودم، بماند؛ ولی من حداکثر توانم را گذاشتم تا شرایط تیم را ارتقا دهم.
 


بعد از آن هم تیم زیر ۱۶ سال ما نتیجه نگرفت. چند سالی است که در بسکتبال پایه نتیجه نگرفته‌ایم. مشکل بسکتبال پایهٔ ما کجاست؟
الان در کشورهای دیگر، خیلی بازی‌های تدارکاتی با تیم‌های دیگر می‌گذارند. متاسفانه با توجه به شرایطی که کشور ما دارد، این اتفاق نمی‌افتد. نگاه ما در همه کارها این است که می‌خواهیم فقط بگوییم کاری انجام دادیم و هیچوقت نمی‌شود که کار را تا آخر با نتیجه انجام داد. در حالی که دو نگاه داریم: یکی نتیجه بگیریم و دیگری اینکه بازیکن برای آینده بسازیم.

به نظرتان باید در تیم‌های ملی پایه بازیکن سازی کنیم؟
ما اینجا هر دو را با هم می‌خواهیم. غیر ممکن است که هم نتیجه را بخواهی و هم بازیکن را. صد در صد باید در تیم‌های ملی پایه بازیکن سازی کنیم و بازیکنانی را پرورش دهیم که به درد آیندهٔ بسکتبال ما بخورند. به نظرم فقط بازیکن سازی در تیم نوجوانان و جوانان اتفاق نمی‌افتد. این را چند سال پیش به فدراسیون گفتم و به حالت پروپوزال ارائه دادم که به جای یک تیم ملی، هفت تا هشت تیم در مناطق مختلف داشته باشیم که همیشه کار کنند. یک مربی یا مدیر تیم‌های پایه مشخص کنیم که برنامه بدهند و همه براساس آن کار کنیم. لیگ را برای همان تیم‌ها برگزار کنیم. نمی‌دانم بحث مالی است یا هر موضوع دیگری؛ ولی تا زمانی که به نتیجه‌ای نرسیم که چه کار کنیم، بسکتبال ما باز هم در سال‌های بعد نتیجه نمی‌گیرد.
آدم‌ها باید جمع شوند. کسی که مدعی انجام کاری است، برنامهٔ خود را بدهد. خود فدراسیون به آدم‌های بسکتبال بگوید که برای تیم‌های پایه، دسته یک و سوپرلیگ خود برنامه ریزی می‌کنیم، کسانی که بلدند، پیشنهاد خود را بدهند و از مجموعهٔ آنها استفاده کنند.

از تیم ملی بزرگسالان هم بپرسیم. به نظر شما در یک سال گذشته عملکرد هاکان دمیر چطور بود؟
به نظرم عملکرد قابل قبولی نداشت، چون همیشه شرایطی بود که تیم تغییر می‌کرد و بازیکنان جا به جا می‌شدند. ما از تیم ملی خود یک ریتم یا روند ثابتی ندیدیم که مثلا تیم ما این مدلی بازی می‌کند.

الان بحث رفتن هاکان هست. نظرتان را می‌گویید که اصلا تغییری ایجاد می‌شود؟
به نظرم با توجه به شرایطی که بازیکنان ما دارند، شاید بشود از مربیان ایرانی استفاده کرد. هر مربی خارجی هم که بیاید، باید مربی‌ای باشد که بخواهد در ایران کار کند، یعنی کسی نباشد که دنبال رزومه و دریافت پول باشد. مربی خارجی باید هدف ارتقای بسکتبال را داشته باشد. هر چند به نظرم اولویت باید استفاده از مربیان ایرانی باشد. ما باید به پیشرفت همه سطوح بسکتبال خود کمک کنیم و فقط فکر بازیکن نباشیم. شاید الان عده‌ای بگویند که مربی خوب نداریم. چقدر برای مربیان ایرانی هزینه شده است؟ چقدر جایگاه مربی در قرارداد بستن حفظ شده است؟ به نظرم اگردنبال پیشرفت هستیم، داور، مربی، بازیکن، خبرنگار و گزارشگر همه با هم پیشرفت می‌کنند. نمی‌توانیم یک فینال سوپرلیگ برگزار کنیم و از خارج داور بیاوریم. به نظرم غیر منطقی است، چون عدم پیشرفت بسکتبال ما را نشان می‌دهد. در زمینهٔ مربی هم بسکتبال ناگزیر است که مربی را پیشرفت دهد.
مصاحبه از شهریار افشارها